!......................................! ve arasındakiler

benim kafama bisey takılıyo. bu aralar cok takılıyo.
buyuk dusunelim, genis bakalım:
simdi biz bu dunyaya gelmisiz, bi sekilde, yasıyoruz.
tamam.
nerden gelmisiz nereye gidiyoruz, bilmiyoruz, cogunlukla da ilgilenmiyoruz.
ona da tamam.
buyuyoruz, okuyoruz, ogreniyoruz, dusuyoruz, kalkıyoruz, aglıyoruz, guluyoruz, ama butun bunları yaparken aslında cogunlukla hep yapmak istediklerimizi yapıyoruz. ders bittikten sora istiklale icki icmeye cıkıyoruz, hafta sonu oldugunda eve girmiyoruz, dersten kacıyoruz, okulu kırıyoruz, genclik ne guzel sey diye bakıyolar bize, o sıralar derdimiz cok ya, pek anlam veremesek de buna, hayatımızı yasıyoruz.
sora okulu bitiriyoruz, ise baslıyoruz.
orda. burda. belki once orda, sora burda.
calısıyoruz.
calısıyoruz.
calısıyoruz.
calısıyoruz.
calısıyoruz.
.
.
.
.
.
ve hayatımız bi gun bitiyo. belki calısmayı bırakamadan. belki bıraktıktan sora.
ama bi gun bitiyo.

simdi ben burda sunu anlamıyorum: neden, nasıl, nicin bir gun geliyo, is denen sey, insanin butun! hayatı oluyo? bi gun geliyo, insan ondan baska hicbiseye vakit ayıramıyo, o ise sabahın korunde baslayıp aksamın karanlıgında bitiriyo. kendisine ne kalıyo? hic. kendisi icin ne yapıyo? hic. hayır ben aileyle yapılan pazar kahvaltılarını falan saymıyorum bundan. daha onemli. daha buyuk. yasadıgını daha cok hissettiren. varoldugunu sana daha cok kanıtlayan. beyninin hala farklı seylere de calısabildigini gosteren. kalbinin sadece kan pompalamadıgına isaret eden seyler istiyorum. ama cogunluk ne yapıyo? hic.
para kazanıyo. az yada cok.
ama ne kadar kazansa da bu ona zaten yetmio ki.
hep daha cok kazanmak istiyo, bazen oluyo, bazen olmuyo.

cok acık yureklilikle soluyorum. ben bu hayata sadece calısmak icin gelmedim.
hicbirimiz gelmedik.
calismaktan baska seyler de var hayatta. olmak zorunda.
benim tek amacım calısmak, cok para kazanmak olamaz nefes aldıkca.
benim tek amacım mutlu olmak olabilir ancak. kayıp giden bi seridin ustunde, bi sure de ben goruceksem bu dunyayı ve sora nereye gittigm hakkında fikrim bile yoksa, butun hayatım kendimi is guc diye paralamak olamaz. olmamalı. olmasın!
biliyorum para kazanmak zor, biliyorum bu dunyada, hele bu ulkede ayakta kalmak cok zor. belki sımarıgım, belki daha cok gencim. ama ben hayatımı sadece calısarak gecirmek istemiyorum. ben yılın sadece 2 haftasını "izinli" olarak gecirmeye inanmiyorum. bu fikri kaldıramiyorum. ben o yasa geldigimde hic kimseden izin almak istemiyorum. ben o zaman kendim icin de biseyler yapmak istiyorum. buyudugumde gercekten buyumus, sadece yaslanmamıs olmak istiyorum. daha cok bilmek gormek istiyorum ve bu bunun yolu burdan gecmiyo. her gun biraz daha farkediyorum.

bunlar icin de cok calısmak gerekiyo, hicbisey insanin avcuna tepeden dusmuyo, ama o zaman calısmak mecburiyet olmuyo, o zaman bunun adı otobusler dolusu aynı kıyafeti giymis insandan biri olarak amacsızca calısmak olmuyo, o zaman sonunda "seni" mutlu eden bi yola girilmis oluyo ve en cok bu yorsa da, kendini buyutmek icin calısmanın yorgunlugu herseye bedel oluyo.

bi kere daha dusunun. yaptıklarınızı. yapıcaklarınızı.
ve en onemlisi ama en acıklısı: yapmak isteyip de yapamadıklarınızı.
baska seyler ugruna ertelediklerinizi.
hayat ertelemeye gelmiyo.
gecip giden amaclar ugruna ertelenen her istegimiz, yasanamamıs bi gecmis olarak hep orda, kalbimizin bi yerinde sızlıyo. ve bizi arkamızda kalanlar kazandıgımız paralarla degil, bu sızıyla gomuyo.

benim icin en dogrusu her zaman su: benden onemlisi yok.
sizden onemlisi de yok.
bi kere daha dusunun.