947

arkadasım dedi ki simdi mesela, sen birini seviyosun, adam sana diyo ki, ben mozambik'e yerlesiyorum, gel benle oraya...sen kesin gidersin!
baskaları gitmez mi ki? dedim.


gitmezmiş,
genelde gidilmezmiş.
kendini dusunurmussun biraz, butun hayatını baskasına baglamazmıssın.
baglanmazmıs.
ben hayatımı baskasına bagladıgım icin gitmem ki, gitsem.
nefes almak icin kalp gerekmez mi insana?
o kalp kalkıp giderse mozambik'e, ben onu mu beklicem burda?
istesem de kalamam ki, nefes alamam ki, yasayamam ki.

anlamak o kadar da zor degil aslında. iki kuvvet var, bi mıknatıslı uç, bir sabit uç. ben nedense, -belki de dogustan- hep mıknatıslı ucum, sabit duramıyorum, gidip bi sabit parcaya tutunuyorum. az cekerse az, cok cekerse uzun kalıyorum ustunde. ama sonunda ya o bırakıyo dusuyorum, ya ben atlıyorum. dengeler cok basit. yeryuzu bile her gun kendine cekmekten bi gun usanip birakiveriyo bizi, dusuyoruz, kaldıgımız yerden bizi alıp, onca yıl bizi inatla kendine ceken yeryuzunun derinlerine yerlestiriyolar bedenimizi. bi daha da hic ayrılmıyoruz ondan, onca yılın borcunu oduyoruz....onun icinde eriyoruz, onda kayboluyoruz, ona karısıyoruz, o oluyoruz.....


(...)
mi manchi tanto amico caro davvero,
e tante cose son rimaste da dire.
ascolta sempre e solo musica vera,
e cerca sempre se puoi di capire...



sölicek hicbiseyimin kalmadıgı bi gun, olmasın.
her turlu can acısına ragmen, ozlediklerim bitmesin.
calan sarkılar hep birseyler hatırlatsın.
ve herkes anlattıklarımdan baska birsey anlasın.


ama sanırım bugun hicbir sey anlatamadım.
siz gene de böle sevin beni!