herseyi bildigimi sanarak basladim. hicbir sey bilmeden basladim. o zaman, hala, kucuk oldugumun, simdi farkindayim.
herkesle ilk kez karsilastim. cok insanla tanistim, cok insanla kaynastim, bir kacini tuttum hic birakmadim, bazilarindan bir daha hic haber almadim, sadece selamlastim. her gun daha cok insanla selamlastim. derslere girdim, hep erken girdim, gec ciktim. derslerde not almaya calistim, ayni anda hem dinlemeyi, hem yazmayi, hem anlamayi ilk bi ay beceremedim. venue'ye butun sene 5 kere gittim, bu ne bole dedim, hic semedim. istanbul'dan arkadaslarim ziyaretime geldi, cok sevindim, orayi daha da evim, benim gibi hissettim. yanima gelip heycanla 'r u seeing someone?' diyen cocuga, etrafima bakip 'no?!' diye cevap verdim. pazar sabahlari guardian alip okumayi ders bildim, cok sey okudum, ogrendim. kalabaliklar icinde oldugu kadar tek basima zaman gecirmeye alistim, cafe nero'ya gidip saatlerce ders calistim. bu guzel hayata cok cabuk alistim.
cok alistim, cok sevdim, istanbul'a her donusumde orayi ozledim.
istanbul'a her donusumde cebimde daha cok hikaye biriktirdim.
bu henuz herseyin basiydi, daha onumde neler neler vardi, ne hikayeler, ne ozlemeler, ne dersler, ne dostlar..
sadece farkinda degildim.
No comments:
Post a Comment