kendi evimiz oldu. sadece bizim evimiz. once sadece dilek ve bendik, sora dilek maria ve ben olduk. turkan ve gunseli'yle evcilik oynadik, onlar bize biz onlara. yemekler pisirdik, ac kaldik, temizlik yaptik, pislik icinde yasadik, hatta uc ayda bir koltugun icinden cikan emziklere maruz kaldik! o sene o evi cok! insanla paylastik. sarhos gelip anahtari kapinin ustunde unuttuk, ertesi sabah cikarken ayni yerinden alip kapiyi kitledik. dilek'e notlar yazdim, yukarda! diye, dilek notlar yazdi, asagida! diye. o evde cok guldum. o evde cok agladim. o evde cok bagirdim. cok sustum, cok dusundum.
cok eglendim. cok fazla, yine. house party diye bi kavram girdi hayatimiza, cok hizli hem de. venue'ye alistim, venue'yu cok sevdim, cuma aksami venue'ye gitme planini persembe'den yapar oldum. ilk seneki ege gitti, RL gomlekli, inci kupeli kizdan eser kalmadi, babamin kesik pantolonlari, cizgili coraplarim, patlak converse'lerim, kesik tshirtlerim, kliplerden gorup de yaptigim deli deli makyajlarim, ve sinav zamani, tam o panigin ortasinda, sabahin 9unda dilek'le kestirdigim acaip saclarim.
kuaforden cikip da kutupaneye girdigimde beni kimsenin tanimamasi. ve sorasinda her gun o saclari havaya dikmek icin 2 saat once uyanmalarim. ve tabi ki, su anda butun bunlara hala inanamamalarim.
iste tam o sirada hissettigim, ozgurluktu. sadece ozgurluk. gercek ozgurluk.
benden sadece ben'in sorumlu olmasi.
bu yuzden, dahasini istesem de yapamazdim.
kimse yapamazdi. bu sinirdi. ben zorladim.
iyi ki.
No comments:
Post a Comment