bazen niye;
istanbul'daki universitelerden birinden mezun,
mezun olur olmaz bilmemne holding'de bilmemkimin asistani olmus,
bikac milyar maasi,
altinda arabasi olan,
etliye sutluye karismayan,
gecen sene nisanlanmis,
seneye evlenicek,
bir iki yila cocuk yapip,
ortaliktan elini etegini cekicek,
orta
ve
ortalama
kizlardan olamadim diye soruyorum kendime.
ama sora, kendim ole bi cevap veriyo ki, susuyorum.
onlardan daha mi mutluyum bilmiyorum ama,
herseye onlardan daha cok doyuyorum.
iyi ki.
2 comments:
yuh demek istiyorum.
şimdi aynada kendime bakıo gibi neden hissediyorum peki?
insan benzediğini bu kadar sevebilir miymiş ya?
onlardan daha çok eğlendiğimiz de for sure!
buraya kadar butun yazıları buyuk keyıfle okudum burada bır durdum :) ben istanbulda unı.den mezun oldum, bankada ıse basladım, gecen sene nısanlandım, bı ay once evlendım, bı kac seneye cocuk hayallerım var, arabam ve bı kac mılyar maasım da var. ama bu bana kendımı ne orta ne de ortalama hıssettırıyor. bu yolu secmek demek ılla conformıst bı ınsan oldugu anlamına da gelmıyo ınsanın aslında. ıcerde yasananları da bıraz gormek, gozlemlemek sonra belkı boyle bı genelleme yapmak gerekıyor. aynı şekilde meslektaşlarım da "ıkı resım cızen tasarımcı, ıkı hamur yoguran pastacı, ıkı laf geveleyen blogger, instagramla fotograf ceken fotografcı" seklınde bu meslek gruplarını kucumseyen yorumlar yapınca da duruyorum. kendi yolunun değerini vurgulamak için kimsenin yaşamının seninkinden daha basit veya aşağı görmek gerekmiyor aslında...
Post a Comment