no vuelve.

pazar akşamı istanbul'daki bizler,

Van'daki diğer bizlere,

bu şarkıyla veda ettik.

insanın sahip olduğunu, birilerini kaybettiğinde farkettiği bir miras gibi,

biz de, uzaktaki bizi, belki de geç farkettik.

sonsuza gidenlerin arkasından mendilimizi salladık,

burda kalmaya direnenlere arka çıktık, üstlerini örtmeye, karınlarını doyurmaya, yaralarıa merhem olmaya çalıştık.

ve her birine, bazen içimizden bazen bağıra bağıra, dünyanın bu çok kıymetli topraklarını bizlerle paylaştıkları için teşekkür ettik.

bazen unutsak da, en çok son birkaç gündür bildik ki,

dünyanın uğruna asırlarca savaştığı bu toprak, aslında biz birlikte biz olabildiğimiz,

siz, onlar, başkaları demediğimiz için kıymetliydi.

aylardır süren bunca şiddet, hırs, nefretin içinde, aslında insan olduğumuzu da,

ne kadar yazıktır ki,

bir yanımız üşüyünce, bir yanımız sızlayınca, bir yanımız kanayınca hatırladık.

insanız, kuzeyden batıya, doğudan güneye.

hepimiz aynıyız.

hepimiz insanız.

kendini kanatmanın tek zararı kendine,

bunu da kendimizi kaybettiğimizde farkemek olacak, cezamız.