gecen gun marais de yururken, wanted paris diye bi galerinin onunde bu fotograf yuzunden 15 dakka falan kalakaldım.
resmen, nasi bi etki yaptıysa bi anda ustumde, yuruyup gidemedim, ona bakakaldım.
devasa boyutlarıyla durdu karsımda, ben kucucuk, onun karsısında dikildim, seyre daldım.
tanrım!
hep diyorum, beni binalar, insan elinden cıkma yapılar, tanrının yarattıklarından daha fazla heyecanlandırıyo bazen.
insan halimizle neler yapabiliyoruz diyorum, diger tarafta tanrı var ya, o zaten herseyi yapar ya, ben, bizim bu kucuk, aciz halimizle neler yapabildigimize daha cok sasırıyorum.
yapabildiklerimize ve yıkabildiklerimize.
iki guce de ne kuvvetli sahip oldugumuza, icimizde.
bu fotograf, adams theatre, detroit.
'otomobilizasyon'la ruhunu kaybetmis detroit'in, kaybolmus ruh'unun fotografları.
ve daha bir suru yıkıntı. tiyatro, otel, fabrika, okul yıkıntısı.
iki fotografcı adam: Yves Marchand ve Romain Meffre.
web siteleri: http://www.marchandmeffre.com/
ve fotografları hakkında soyledikleri bir cumle:
"The state of ruin is essentially a temporary situation that happens at
some point, the volatile result of change of era and the fall of empires.
This fragility, the time elapsed but even so running fast, lead us to watch them one very last time :
being dismayed, or admire, making us wondering about the permanence of things."
iyi bakın.
ama benim korktugum kadar korkmayın.
gerek yok.
No comments:
Post a Comment