sudan cikmis balik gibi oldum, italya'ya gidince. 500 arkadastan 5 arkadasa, her gecesi dolu haftalardan, her gunu ayni zamanlara dondum. baslarda napicami bilemedim, yalniz hissettim. sora yalniz hissetmeyi sevdim. yalniz yemek yedim, yalniz ders calistim, varolan bir kac arkadasimi daha cok sevdim. en cok bu sene yazdim, en cok bu sene okudum, en cok bu sene sarap ictim, en cok bu sene guzel yemekler yedim. en cok bu sene kendime yetmeyi ogrendim.
aklim istanbul'da kaldi, kacip kacip her ay istanbul'a gittim. ama oraya dondugumde hemen eski hayatima girdim. eksi bes derecede ipek'i arayip gianni? diye sordum, bi kere hayir demedi, o sogukta, o soguk kaldirimlarda, o mukemmel dondurmayi yedim, kim bilir kac gece. bi gun hastaliktan olmeme ramak kalmisken, son hamle olarak kerem'i aradim, gel bana dedi, ilac vericek sandim, bi tabak kadinbudu kofte ve kiymali mercimek yedim, o an ayaga kalktim. sahip olduklarimi daha iyi anladim. cok fazla seye sahip olmam gerekmedigini de.
son gecemde, yine bir tas duvarda oturdum, ipekle karsilikli, uzun uzun.
orayi bile ozleyecegimi hissettim.
dogru hissettim.
No comments:
Post a Comment