-sanırım- ben tekim.

yaz mevsimini samimiyetsiz buluyorum. 

deniyorum, bu hissimden vageçemiyorum.

kışın sarmalayan sıcaklığı değil sanki onunki, 

çok daha sinsi, çok daha yorucu, çok daha soğuk bir sıcak.

yazın doğdum, deniz kenarında aydınlıkla büyüdüm,

sanma ki melankoliğim; hayatı hep inadına, hep çok sevdim.

ama her yıl tekrar tekrar ve inatla denememe rağmen, 

ne zaman ki sıcaklar değmeye başlıyo tenime,

ne zaman ki gözlerimi kırıştırıyorum güneşten,

ne zaman ki nefes alınmaz oluyo bu şehrin sokaklarında,

-ve aslında tüm adımlarımda-

ben koşa koşa kışın kollarına kaçmak istiyorum.

karşımda bir ayna açılsın, üç ay sonrasına uyanayım istiyorum.

soğuk istiyorum. 

yakıcı, keskin soğukları özlüyorum.

her yaz, bana çarpan tüm sıcağı kucaklayıp size vermek istiyorum;

seve seve. 

karanlık bi hava, sarı lamba ışığı, beyaz kar parlaklığı,
 erken biten günler, bi türlü bitmeyen geceler istiyorum.

mutluluksa, ben hep mutluyum;

ama kışın, 

evet kışın birazcık daha mutluyum.

ha bi de, 

merak etme,

beni anlamanı beklemiyorum.

"yağmur, teşekkürler..."

çalmaya başladı, ve bana bunları yazdırdı.